"Ik schrijf over mijn kinderen. Maak dat me een slechte moeder?"

"Schrijven is dansen op een slap koord van ethiek. Als schrijver plaats ik mijn kinderen onder een literair vergrootglas om bredere maatschappelijke thema's aan te kaarten. Als moeder doe ik dat liever niet. Het zijn twee kanten van mijzelf die continu met elkaar worstelen. Terwijl de ene schreeuwt: 'alleen eerlijkheid maakt je boodschap urgent', loeit de andere: 'niet ten koste van mijn kinderen."
 

"Ik wil niets liever dan loyaal zijn aan mijn schrijverschap én aan mijn gezin. Maar dat lijkt een onmogelijke taak. Ook de Britse auteur Julie Myerson heeft in haar carrière pijnlijk ervaren dat je niet altijd beide meesters kan dienen. Haar laatste roman Nonfiction gaat over een moeder en haar drugsverslaafde dochter. Het verhaal is gebaseerd op haar eigen gezin: over de verslaving van haar zoon schreef ze al een controversieel memoir.

'Het schrijfproces, of het nu gaat om fictie of non-fictie, draait (voor mij) om het vinden van de meest pijnlijk eerlijke en precieze manier om iets te zeggen', schrijft Myerson in een e-mail naar literair programmeur Daphne de Heer. 'Het pijnlijke element is daarbij cruciaal. Het moet me iets kosten.'"