"Stop met jezelf te verontschuldigen"

“Ik ben eraan gewend me af te vragen of ik goed genoeg ben. Ik ben eraan gewend bepaalde delen van mezelf te verbergen voor mijn ouders, (...) voor de maatschappij waar ik onderdeel van was, die het niet zo ophad met mijn bruine delen (...) Ik ben eraan gewend in schaamte te leven.” Hoewel de debuutroman van Patel ogenschijnlijk vooral om liefdesrelaties en internetstalking draait, vormen de introspectieve passages zoals die hierboven voor mij het kloppende hart van het boek. In rechttoe rechtaan taal tackelt Patel allerlei maatschappelijke verschijnselen die als redelijk en vanzelfsprekend worden beschouwd, maar waar haar naamloze hoofdpersonage als jonge vrouw desondanks wanhopig tegenaan knalt. Preciezer gezegd: als jonge, bruine vrouw uit de lagere middenklasse – al durf ik dat amper te benoemen uit angst dat lezers bij deze gepolariseerde adjectieven over ras en socio-economische hiërarchie meteen luid zuchtend en rollend met de ogen de krant dichtslaan."

"Ironisch genoeg word ik als schrijver vandaag zelf geconfronteerd met die scepsis. Daarom ben ik voortdurend bezig met vorm en stijl. Hoe kan ik mijn boodschap overbrengen zonder opgeheven vinger, zonder dat lezers die weinig bezig zijn met thema’s als kolonialisme en meervoudige identiteiten gillend weglopen? Ik probeer hen bij me te houden door te spelen met storytelling en humor en door mezelf ook regelmatig door de mangel te halen. Al probeer ik dat laatste iets minder te doen sinds ik Patel heb gelezen. Zelfkritiek is gezond, maar als dat zelfminachting wordt, dient het tot niets meer. Toen ik op de Leuvense voorstelling van mijn debuutroman Bintje aarzelend praatte over de mogelijke impact van racisme op mijn hoofdpersonage, zei een vrouw in het publiek: “Je bent voortdurend bezig met jezelf te verontschuldigen. Stop daarmee en spreek vrijuit.”